13,748 steps and 2 km of swimming later…
Yesterday, my body did what my mind couldn’t – it let go of the tension. An hour and a half in the pool, 2 kilometers of uninterrupted swimming. The water is the only place where no one talks, no one stares, no one judges. It’s just me. The rhythm of breathing, the movement of my arms, the silence under the surface – that’s where I go when the world gets too loud.
Lately, things at work have been… rough. You know how it is when someone would rather talk about you than to you. And not in a “hey, she’s doing great” kind of way – more like that sneaky, whisper-behind-your-back kind of energy. I know I shouldn’t let it get to me – all the girls are on my side, supporting me, giving me strength every day. But still, it eats at you. It’s hard to focus on your job when someone’s digging trenches behind your back like they’re preparing for war.
She’s afraid of losing her position. She sees me as a threat. And me? I just want peace. I want to work in a good atmosphere, with people who play on the same team. I want to do what I love without feeling like someone’s lurking around the corner with a shovel and bad intentions.
Thankfully, her contract ends in August. And while that might sound harsh, I know things will get easier after that. Until then, I’ll swim, I’ll walk, I’ll reset through movement and refuse to get sucked into the drama.
This morning I looked in the mirror and said to myself: Keep going. Do it your way.
If someone’s trying to drag you down – don’t let them. Keep doing your thing. Breathe. Move. And remember: you are so much more than the words spoken behind your back.
13748 kroków i 2 km pływania później…
Wczoraj moje ciało zrobiło to, czego głowa nie mogła – wyrzuciło z siebie napięcie. 1,5 godziny pływania, 2 kilometry basenowej medytacji, prawie bez przerwy. Woda to jedyne miejsce, gdzie nikt nie gada, nikt nie patrzy, nikt nie ocenia. Po prostu jestem. Rytm oddechu, ruchy ramion, cisza pod taflą – tam się chowam, gdy świat za bardzo hałasuje.
Ostatnio w pracy mam trochę… burzliwe morze. Wiecie, jak to jest, gdy ktoś zamiast z Tobą, woli mówić o Tobie. I to nie w stylu „ej, ale fajnie ogarnia”, tylko w takim paskudnym, zza winkla. Szeptem, ale tak, żebyś słyszała. Niby wiem, że nie powinnam się przejmować – wszystkie dziewczyny trzymają moją stronę, wspierają mnie i dają mi codziennie siłę. Ale to i tak zżera, bo ciężko skupić się na swojej robocie, gdy ktoś za plecami kopie Ci rów głęboki jak basen olimpijski.
Ta dziewczyna boi się o swoją posadę. Widzi we mnie zagrożenie. A ja… ja po prostu chcę robić swoje. Chcę spokoju. Chcę pracować w dobrej atmosferze, z ludźmi, którzy grają do jednej bramki. Chcę robić to, co kocham, bez tego dziwnego uczucia, że ktoś czai się za winklem z podkopem.
Na szczęście sierpień coraz bliżej. I choć to brzmi brutalnie, wiem, że wtedy będzie lżej. Do tego czasu będę pływać, chodzić, resetować się w ruchu i nie dać się wciągnąć w te chore gierki.
Dziś rano spojrzałam w lustro i powiedziałam sobie: Idziesz dalej. I robisz to po swojemu.
Jeśli też masz kogoś, kto próbuje Cię zatrzymać – nie daj się. Rób swoje. Oddychaj. Ruszaj się. I nie zapominaj, że jesteś więcej niż słowa wypowiadane za Twoimi plecami.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
-